คำหวาน

ข้อมูลเบื้องต้น

สวัสดีจ้า =w="

ข้อมูลเบื้องต้นจะเอายังไงดีละ

เอางี้ละกัน 55+

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งเล่นๆระหว่างรอซ้อมหลังเวทีน่ะ

แลกกันอ่านกับเพื่อน

เราเป็นเด็กดนตรีไทย อันที่จริงคือเป็นคนเล่นระนาด

แต่ด้วยความที่ขลุกอยู่ในห้องดนตรีไทยบ่อยๆ

เลยเล่นมันหมดทุกอย่าง

ยกเว้นขิม!! ไม่ไหว ลายตาเกินไป

ซอด้วงก็ไม่ไหว เจ้าของซอโหด 55+

เย้ย ขอภาวนาอย่าให้เค้ามาเห็นนะไม่งั้นเราโดนจิ้มตายแน่




ถ้าเกิดได้รับการยอมรับ มีคนอ่านเยอะ มีคนให้กำลังใจเยอะ

เรื่องนี้ ได้เป็นเรื่องยาวต่อไปแน่นอนจ้า ^[+++]^bb



 

เนื้อเรื่อง

     

             วันนี้เป็นวันปิดเทอมวันแรกสำหรับโรงเรียมใหม่.. ช่างเป็นวันที่สดชื่นแจ่มใสดีจริงเลย!!

            เราสูดหายใจลึกให้อากาศเข้าเต็มปอด..

            เราแต่งกายอย่างเรียบร้อยตามระเบียบที่เขากำหนดเอาไว้ให้ตั้งแต่หัวจรดเท้าเพื่อเป็นการสร้างสัมพันธภาพที่ดีต่อคุณครูแสนโหด.. ถ้าเกิดสร้างได้ดีละก็ วันต่อๆไปก็สบาย

 

             “และเพื่อเป็นศิริมงคลในการดำรงชีวิตอยู่ในโรงเรียน” เราหัวเราะคิกอย่างซุกซนแล้วคาบขนมปังที่ถืออยู่ในมือพร้อมวิ่งเข้าโรงเรียน “มันต้องคาบขนมปังเข้าไปซี่!!”

 

             เมื่อได้เดินมาถึงประตูโรงเรียนแล้ว เราก็ถึงกับอ้าปากค้างจนขนมปังหลุดออกจากปาก โชคดีที่มือของเรามันไวซะจนรับขนมปังนั้นได้ทัน

            ประตูเป็นโลหะเงางามที่ออกแบบอย่างสวยงามไม่แพ้คฤหาสน์หรูๆเลยทีเดียว เรากลืนน้ำลายเอื๊อก ‘แบบนี้.. ค่าเทอมจะเท่าไหร่กันนะ..’ เราคิด

            ‘ไม่ได้สิ’ เราสะบัดหน้าไปมา ‘ก็ในเมื่อเราสอบได้ทุนเรียนฟรีที่นี่นี่นา!!’

            เราค่อยๆเดินเข้าไปในประตูของรั้วโรงเรียนอย่างระวัง

            สายตาของยามคนนั้นที่มองมาที่เรามันหมายความว่าไงน่ะ?   มองตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วแค่นหัวเราะอย่างสมเพศออกมา หมายความว่ายังไง!! เราก็แต่งตัวถูกระเบียบดีแล้วนี่!!  

   

 “เอ่อ..” เรายิ้มฝืนๆ “ยินดีที่ได้รู้จักค่า.. ลุงยาม”  

ลุงยามหันมามองเราอีกครั้ง “เด็กที่สอบได้ทุนเรียนฟรีละสินะ”

“เอ่อ..ค่ะ”

“ฮึ” ลุงยามแค่นหัวเราะอีกครั้งอย่างหยิ่งผยอง ทำเอาหางคิ้วเรากระตุก นี่ถ้านี่เป็นโรงเรียนเก่าของเราละก็.. ป่านนี้ลุงยามคนนี้ได้ไปนอนเกลือกกลิ้งสบายๆบนพื้นแล้ว!! 

 

ใช่ เราคือเด็กที่สอบได้ทุนเรียนฟรีที่นี่ จากเดิมที่ไม่มีเงินจะเรียนในที่ดีๆ ได้แต่เรียนโรงเรียนวัดโดยมีปู่กับย่าคอยดูแล ฮึ่มมม..ม.. อะไรมันจะหยามเกียรติกันขนาดนี้นะ!!

เราหันไปมองหน้าลุงยามคนนั้นอีกครั้ง พร้อมทั้งกระตุกยิ้มมุมปาก “งั้นหรอคะ.. ถ้าอย่างนั้น.. ตอนที่ลุงอายุเท่าหนู.. ลุงทำอะไรอยู่?”

ลุงยามคนนั้นชะงักกึกทันที ..ดูท่าทาง.. คงจะพูดอะไรไม่ออกแล้วสินะ..

“ถ้าอย่างนั้น..” เราหัวเราะหึหึพร้อมทั้งเดินเข้าไปในโรงเรียนทันที “หนูเข้าเรียนก่อนละ..”  

  

เวลาต่อมา เราก้มลงไปมองนาฬิกาข้อมือเครื่องแบบของโรงเรียนนี้ เขาจะมีให้เลือกอยู่หลายอันตอนที่ลงทะเบียนรับชุดนักเรียน แต่ละอันนั้นหรูหรามากซะจนเรารับไม่ได้.. โชคดีที่เค้ามีให้เลือกด้วยละ ทุกคนต้องมีคนละอันเพื่อความเป็นระเบียบและตรงต่อเวลา เราเลือกอันที่หน้าปัดเป็นทองและเงิน  สายรัดเป็นหนังสีดำอย่างดี ก็ช่วยไม่ได้นี่นา.. รู้สึกมันจะเรียบง่ายที่สุดแล้ว.. อันที่จริงตอนแรกก็นึกว่ามันคือทองเหลืองกับอลูมิเนียมละนะ แต่พอเลือกแล้วเค้าบอกว่าทองกับเงินเนี่ย.. แทบเป็นลมเลย แต่ก็ช่างมันเถอะ 55+

 

 ‘ตอนนี้ก็.. ยังไม่ 6 โมงเช้าเลย’ เราคิด ‘ตอนนี้ก็ยังมืดๆอยู่ ถ้างั้นก็ไปเดินเล่นก่อนแล้วกัน’

โรงเรียนนี้มันกว้างและใหญ่โอ่อ่าและหรูหราสุดๆ  อะไรๆก็สวยงามไปหมด.. จริงสินะ เรามันเป็นพวกที่ชินกับความมืดแล้วนี่ ไม่ต้องใช้ไฟส่องทางก็เห็นแล้ว สบายๆเลยละ..

เราเดินเข้าไปเรื่อยๆก็ยิ่งลึก..ยิ่งลึก.. จนรู้ตัวว่าตัวเองนั้นหลงทางซะแล้ว!!

  “ซวยแล้วมั้ยละ!!” เราวิ่งไปทั่วพร้อมทั้งมองหาคนที่เดินผ่านไปมาแต่กลับไม่มีเลย เราค่อยๆเดินไปนั่งบนก้อนหินขนาดใหญ่พร้อมทั้งหอบหายใจอยู่พักหนึ่ง “เหนื่อยชะมัด..”   

  

 [อู.. อูอูอูอู..  อู......อู อูอู]

จู่ๆก็มีเสียงแปลกๆจากที่ไกลๆดังเข้ามากระทบหู เราหันขวับทันที ‘เอ๊ะ.. นี่มัน!!’

 

                 [แอ๊ด...ด...ด...] เสียงจากประตูไม้เก่าๆที่ถูกผลักออกดังขึ้นช้าๆ

            หญิงสาวที่อายุราวๆ 16-17 ปีละสายตาจากการปรับสายตามามองบุคคลที่เปิดประตูเข้ามา

            “เอ่อ..” เรามองไปรอบๆ “เราเข้าไปได้ไหม?”

            เธอยิ้มให้อย่างอ่อนโยนและพยักหน้า เรายิ้มอย่างโล่งอก ยกมือไหว้ห้องนั้นแล้วเดินเข้ามา

            เราเดินไปนั่งข้างๆพี่คนนั้น “ดีใจจังเล้ยย นึกว่าทุกคนที่นี่จะนิสัยห่วยแตกอย่างลุงยามคนนั้นนะเนี่ยยย”

            พี่คนนั้นหัวเราะคิก “นั่นสินะ.. ที่นี่เป็นโรงเรียนของพวกคนรวยนี่นา.. พวกที่ชอบหยิ่งน่ะ ก็มีเยอะแยะไป..”

            “อ่า?” เรามองหน้าพี่อย่างสงสัย

            ดูเหมือนพี่คนนั้นจะอ่านความคิดของเราออกจึงตอบออกมาก่อนที่เราจะถามอะไร “น้องคงจะเป็นเด็กที่สอบทุนได้เรียนฟรีใช่ไหม.. ดูท่าจะเก่งไม่เบานะ”

            เราเกาหัวแกรกๆ “แหะๆ ก็ไม่ถึงขนาดน้านน”

            “พี่น่ะ..” พี่คนนั้นยิ้มให้ “เป็นเด็กที่อาจาย์ใหญ่โรงเรียนนี้เก็บมาเลี้ยง.. ด้วยความที่เขารักพี่มาก เขาเลยส่งให้พี่เรียนดีๆ อยู่ดีกินดี แต่พี่ก็ยังรู้ตัวดีอยู่ตลอดว่าไม่ใช่ลูกแท้ๆ..”

            “ถ้างั้นพี่ก็ไม่เคยเห็นหน้าพ่อกับแม่เลยหรอคะ” เราถาม ดูเหมือนเรากับพี่คนนี้ช่างมีอะไรที่คล้ายกันจริงๆ

            พี่คนนั้นพยักหน้า “แต่เพราะรู้ว่าไม่ใช่ลูกแท้ๆ.. ถึงได้ต้องพยายามไงละ จะต้องพยายามให้มากกว่าคนอื่นทั่วไปถึง 2 เท่า เพื่อตอบแทนพระคุณให้ได้..”

            “เราก็คงจะเหมือนกัน..” เราเริ่มเล่าประวัติของตัวเองให้พี่เขาฟัง “พ่อของเราตายตั้งแต่เรายังไม่เกิด และพอเราเกิดแม่ก็ตาย.. ทั้งชีวิตอยู่แต่กับปู่แล้วก็ย่า.. ตากับยายก็ตายไปแล้วด้วย..”

            “งั้นหรอ..” พี่คนนั้นถอนหายใจ “เอาละ.. พี่ชื่อรุจร ยินดีที่ได้รู้จักนะ”

            เรายิ้ม “เราชื่อปาง ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่า”

 

             “จริงสิ” เรากล่าวขึ้น “พี่รุจรเล่นซอให้ฟังซักเพลงได้มั้ยคะ”

            พี่รุจรยิ้ม “แน่นอน..” จากนั้น เธอก็เริ่มเล่นซออู้ทันที

                        ‘เพลงคำหวานดังขึ้นราวกับว่าเป็นเสียงกระซิบจากคนที่รักอย่างไรอย่างนั้น..’

            ..ความอ่อนโยนที่ละเมียดละไม.. ความรักที่มอบให้อย่างบรรจง.. จนทำให้เรารู้สึกราวกับว่าตัวเองนั้นหลุดไปอยู่อีกโลกหนึ่งเลยทีเดียว..

            ..โลกที่มีแต่ความรักอันอ่อนหวาน..

 

             ไม่มีความป่าเถื่อนและหึงกันอย่างรุนแรง แต่เป็นโลกที่ตั้งใจจะมอบความรักให้กับคนคนนั้นโดยไม่หวังสิ่งใดตอบแทน  มีเสียงที่หวานหอมลอยมาตามลม.. เป็นเสียงแห่งการพรรณนาถึงบุคคลที่ตนรักโดยความบริสุทธิ์ใจอย่างถ่องแท้..

            จนกระทั่งน้ำตาของผู้ฟังไหลลงเป็นสายอย่างไม่รู้ตัวจนกระทั่งเพลงบรรเลงจนจบ

            พี่รุจรยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ “เป็นอะไรรึเปล่า?” 

 

            เราสะดุ้งเล็กน้อยและนิ่งค้างอยู่นาน ก่อนจะค่อยๆรับมาซับน้ำตาช้าๆและยิ้มอย่างอารมณ์ดี “เก่งสุดยอดไปเลย!!”

 

             พี่รุจรเกาแก้มเบาๆ “ก็ไม่ได้เก่งอะไรขนาดนั้นหรอกนะ..” และเธอก็มองออกไปที่ผนังห้องที่อยู่ด้านตรงข้ามกับประตูซึ่งเป็นเพียงกระจกใสธรรมดา “แต่ก็แค่.. นึกถึงใครบางคนขึ้นมา..”

            พี่รุจรถอนหายใจออกมาเบาๆ “นานมากแล้ว.. ที่เราไม่ได้เจอกัน..”

            เรามองพี่รุจรอย่างไม่กระพริบตา ‘ความรัก..?’  

    

              พี่รุจรหัวเราะออกมาเบาๆแล้วลุกขึ้น “เดี๋ยวพี่มานะ.. พี่ขอไปหยิบหนังสือก่อน.. เปิดเทอมวันแรกก็ต้องอัดความรู้เข้าสมองเยอะๆหน่อยนี่นะ” เธอยิ้ม  

            เราหัวเราะ “ค่า..”

            เมื่อพี่รุจรออกไปแล้ว เราก็ยกมือไหว้ซออู้คันนั้นแล้วค่อยๆหยิบมันขึ้นมา

            ‘คำหวานงั้นหรอ..’ เราคิด ‘อันที่จริงเราก็เคยเล่นอยู่นะ..’

 

            “เฮ้ย! พอเลิกเรียนจะไปไหนกันดีวะ!?” เสียงเอะอะอึกทึกครึกโครมดึงมาจากตึกทางด้านซ้ายมือจากหลังห้องดนตรีไทย ด้วยความที่ว่าผนังห้องเป็นกระจกใสจึงมองเห็นได้อย่างชัดเจน

            มีกลุ่มเด็กนักเรียนชายอายุประมาณ 12-14ปี เดินออกมากันเป็นกลุ่ม

            “นี่ยังไม่เริ่มเรียนเล้ย!! คิดแต่จะเที่ยวอย่างเดียวเลยรึไงไอ้นี่นิ” ชายคนที่สองหัวเราะลั่น

 

             “โดดเลยมั้ยพวก?” ชายคนที่สามหัวเราะเสียงน่ากลัว

            “โธ่ พวกนาย” ชายคนที่สี่ถอนหายใจเฮือก “มาวันแรกก็จะก่อวีรกรรมซะแล้วรึไง?”

            “อันที่จริง” ชายคนที่ห้าเดินสบายๆตามมา “พวกเราก็ต่อยกับแทบจะทุกวัน.. ครูเค้าก็ชินแล้วละนะ..”

            “โดดเรียนแค่วันเดียว ไม่เป็นไรมั๊ง” ชายคนที่หกเคี้ยวหมากฝรั่งอย่างเอร็ดอร่อยก่อนจะเป่าออกมาเป็นลูกกลมๆ ก่อนจะอ้าปากกัดจนมันแตกโผละ “ก็ลอกเพื่อนเอา ไม่เห็นจะยากเลยนี่นา..”

            “พวกเราคืออนาคตของชาติ..” ชายคนที่เจ็ดขยับแว่น “ก็ควรจะทำหน้าที่เรียนรู้ให้ดีที่สุด.. เมื่อถึงวันนั้น เราก็จะทำอะไรได้มากมายเลยละ..”

            “โห่!!!!!” เสียงโห่ร้องดังก้องระงมจากกลุ่มนั้น  

  

            เราเหม่อมองชายคนที่เจ็ดอย่างไม่รู้ตัวพร้อมๆกับมือที่เคลื่อนไหวไปได้เอง  

                        ..และเสียงซออู้ที่บรรเลงเพลงคำหวานก็ดังขึ้น..  

  

จบ

Ha .ha




 

ขอบคุณธีมสวยๆ จาก